In de loop van de 16e en 17e eeuw stelde de Zwitserse overheid zich steeds minder tolerant op naar de doopsgezinden die daar woonden. Die hadden vrijheid van denken hoog in het vaandel staan en dat strookte niet met de regels van de officiële kerk. Terwijl de overheden in de Nederlanden de doopsgezinden in de loop der tijd steeds meer accepteerden, werden in Zwitserland de maatregelen alsmaar strenger: arrestaties, verhoren met marteling, en gevangenisstraffen voor diegenen die niet tot het "juiste" inzicht kwamen.
In 1710 werd een groep van 56 doopsgezinden die in de Zwitserse kanton Bern gevangen zat, naar de Nederlanden "uitgeleverd". Ze werden in Basel ingescheept en voeren onder militaire bewaking de Rijn af richting Nijmegen. Ondertussen deed de Haarlemse doopsgezinde gemeente, samen met die van Amsterdam, een landelijke oproep om geld in te zamelen om de verdreven en onderdrukte Zwitserse broeders en zusters te kunnen opvangen en helpen.
Er werd alleen al in Haarlem maar liefst 1500 gulden opgehaald, een enorm bedrag voor die tijd!
